ماهگرد یازدهم

باید دل رو به دریا داد

تو رو میبره هرجا دلش خواست

به هر جا برد بدون ساحل همون جاست

جزو معدود ماههاییه که حس مشابه ماه قبل رو دارم.. امروز که مرور میکردم دیدم همین شعر رو ماه پیش هم نوشتم ولی توی این یک ماه رها کردنی در کار نبود انگار نوشتم و یادم رفت که زندگیش کنم.

کلی به خواسته های ذهنیم چسبیده بودم که حتما باشن و بمونن.

رهایی در کار نبود. همش مقاومت بود در برابر ترسها.

درحالیکه میدونم درنهایت هیچ اتفاقی نمیفته و هر اتفاقی هم که بیفته بارش از باری که الان بخاطر ترس تحمل میکنم کمتره.

گاهی میدونیم ولی علیرغم دانسته هایمان عمل میکنیم.

خلاصه داریم نزدیک میشیم به سالگرد زندگی در کانادا.

سالی که خیلی خوب و پربار بود. خیلی از آرزوهام رو زندگی کردم.

باید اعتراف کنم این ماه اخیر بیشتر از کل ماه های زندگی در کانادا عذاب کشیدم ترسیدم چسبیدم رها نکردم و برخلاف همه باورها و اعتقاداتم زندگی کردم. خیلی سخت بود خیلی سخت.

من که مدتها با قانون کمترین تلاش زندگی کرده بودم. با نگرش هرچه پیش آید خوش آید.

این دیدگاه که اگه قراره چیزی با تلاش زیاد به دست بیاد حتما سهم من نیست که اگه مال من باشه خودش میاد و نیازی به تقلا و تلاش نداره.

ول کن رها کن ببین زندگی کجا میبردت.

انصافا که جاهای خیلی خوبی برد و تقریبا همون جاهاییکه همیشه میخواستم و تمام لذتش هم به بی تلاش بودنش بود.

حالا توی این یک ماه که کلی انرژی ذهنی و روانی صرف کردم کلی استرس و نگرانی با خودم حمل کردم بی خیالی کل مدتی که کانادا بودم و حتی ایران تقریبا جبران شد.

امیدوارم بتونم به بی خیالی و آسودگی و رهایی قبل برگردم.

زندگی با چسبیدن به اهداف و خواسته ها رو دوست ندارم میخوام که بتونم رهاشون کنم و مهم نباشه که میشه یا نمیشه.

ماهگرد یازدم ماهگرد خوشحالی نبود کلی فکر کردم تا یک اتفاق خوب برای شکرگزاری پیدا کنم امیدوارم سالگرد شادی در پیش باشه اگه نبود هم نبود هو کرز.

البته باید نیمه پر لیوان رو هم دید و نمیشه منکر اتفاقات خوب شد.

مسائل و نگرانی هایی که خودش بصورت معجزه آسا حل شد.

پذیرش دانشگاه که بعنوان بک آپ پلن لازمش داشتم.

مهمونی ها و سفر و همه روزهای خوب و لذت های بسیار

و خاطراتی که حتی اگه دیگه تکرار نشن باید خوشحال بود ازاینکه حداقل اتفاق افتادند.