خونه

فردا کلید خونه خودم رو میگیرم

بالاخره با همه مقاومت و تلاش برای موقتی نگه داشتن همه چیز زندگی راه خودش رو رفت و میرم خونه خودم.

خیلی طول کشید شاید چون همیشه از تصمیم گرفتن فرارکردم

ولی وقتی قراره یه سری اتفاقها بیفته خیلی به اراده من ربطی نداره

حس نگرانی و عدم اطمینان از همه چیز دارم و در مرور بهمن های گذشته دوباره تسلیم و سپردن انگار چاره کاره

دست از کنترل همه چیز برداشتن و فقط شاهد بودن.

آرزو نکردن و رها کردن و اعتماد کردن.

ما کنترلی روی هیچ چیزی در این دنیا نداریم و اینکه بخوایم اوضاع رو تغییر بدیم فقط دست و پازدن بیخودیه.

فقط فرکانسهامون رو پایین میاره و مانع از جادوی زندگی میشه.

بدترین اتفاقی که میتونه بیفته که نگرانی و داری براش دست و پا میزنی چیه؟

هرچی که باشه قبلا هم یه چیزی مشابهش رو تجربه کردی و راه کنار اومدن باهاش رو بلدی.

پس از الانت لذت ببر و بیخیال فردا که خودش راه حل هاشم میاره.