آخرین مطالب
امکانات وب
تو قرار بود بزرگترین حمایت کننده باشی، قرار بود مرهم باشی، قرار بود همراه باشی اما نبودی و نیستی و میدانم نخواهی بود. این دانستن سخت است اما مرا نجات خواهد داد. این دانستن به من کمک خواهد کرد تا دیگر منتظرت نباشم و امیدی به پیدا کردن کسی که میخواستمش در تو نداشته باشم. تو هیچگاه شبیه آن کسی که من میخواستم نبودی.
چایت را سر میکشی و بدون هیچ حرفی آرام از پشت میز بلند میشوی و میروی. درست مثل همیشه. بی تفاوت و سرد
من هم با رفتنت اشکهایم را پاک میکنم.
وقت تمام کردن تصویر است.
دوباره بازمیگردی به سیاه چاله ای که تا مدتها قرار نیست پیدایش شود.
اندوه های جاودانه ما به نداشتن آدمهای خاص برمیگردد
اندوه هایی که گاهی بیدار میشوند و خواب ما را بهم میریزند و به ما حضورشان را یادآوری میکنند
اندوه که بالا میآید ما یاد روزهایی می افتیم که با آن آدم خاص نداشته ایم. یاد نداشته هایمان
حرف صمیمانه ای که نزده ایم و حمایتی که از او نگرفته ایم
یاد لحظاتی که او نبوده و ما در خیالمان با او قدم میزدیم
عمیق ترین اندوه ها به مهمترین آدمهای زندگیمان برمیگردد.
آدمهایی که شاید انقدر که برای ما مهم بوده اند ما برایشان مهم نبوده ایم
این اندوه ها به صادق ترین و شفاف ترین اشک ها متصل اند.
اشک هایی که گاهی با آمدنشان کمی از حجم دلتنگی مان کم میکنند
دلتنگی برای کسی که هیچگاه شبیه آنچه میبایست باشد نبوده و نیست.
نداشتن این آدمهای خاص جای خالی های عمیقی را در ما بوجود می آورد
برای هرکس این جای خالی ها مربوط به یک آدم متفاوت است
مربوط به پدری که هیچگاه پدر نبوده یا شاید مادری که نوازش نمیدانسته
فرزندی که از دست رفته یا همسری که همراه نبوده
درنهایت همه ما نداشتن هایی عمیق داریم
شبیه سیاه چاله هایی که گاهی در قفسه سینه مان حس میشود و ما را به اقیانوسی از غم میکشاند
اگاه باشید که همه چیز در دنیا موقت است و بالا آمدن نداشته ها و اندوه هایمان هم پیرو همین قانون است.
هیچگاه نداشته هایمان ما را نکشته اند.
اما انکار اینکه چقدر حرف ناگفته داریم فرسوده مان میکند.
شاید وقت آن رسیده به یک چای داغ و گفتگویی کوتاه در ذهنتان دعوتش کنید و بعد بلند شوید و به ادامه زندگی تان بروید.
پونه مقیمی
برچسب : نویسنده : kooch-e-parastooha بازدید : 139