ماه سی و سوم

هر بار که مینویسم اینجا و مرور میکنم گذشته رو خیلی بابت این وبلاگ و نوشته هام خوشحالم چون خیلی چیزها رو بهم یادآوری میکنه. 

یکی از یادآوری های تکراری اش همینه که این حسهای الان رو شاید بارها و بارها داشتم ولی یادم رفته و هر بار دوباره میاد فکر میکنم آیا میگذره آیا واقعا اینقدر سخت بوده تا حالا برام زندگی ولی انگار بوده و میگذره و همه اینها اسمش هست زندگی. 

خوبیش اینه که یادت میره. 

پارسال این موقع چقدر دغدغه و نگرانی بابت آیلتس و امتحان داشتم که خدا رو شکر به خیر گذشت و امسال دغدغه ام گسترش و موفقیت این بیزینس هست. شاید این دغدغه بیشتری هم هست ولی اونهمه نگرانی پارسال رو یادم رفته بود کاملا. پارسال امید داشتم و کلی انگیزه برای به نتیجه رسوندن تلاش چند سالم و امسال کلی نگران و دلواپسم از به نتیجه نرسیدن همه تلاشها و نتیجه ها. 

انگار هر چی میریم جلو و به دستاوردهایی که اتفاقا اهدافمون بوده میرسیم باز هم نگرانی های جدیدتر و جدی تر پیش میاد و این سیکل تکرار خواهدشد. 

پارسال این موقع کلی هیجان داشتم برای مسافرتی که قراره کلی خستگی های امتحان و آیلتس رو ببره و خوش بگذره و امسال سفری هم در کار نیست. 

باورم نمیشه سه ماه دیگه میشه سه سال .... 

بنشین و مشت ذهن خود را باز کن، دقایقی در آرامش ناظر ذهن خود باش. خواهی فهمید که به چه چیزی چنگ زده ای.

وقتی سفت و سخت به چیزی میچسبی، دیگر نمی توانی طبیعی زندگی کنی. بهمین دلیل دچار تالم و افسردگی می شوی و دیگر نمی توانی آزاد و دل آسوده باشی.

خود را از وابستگی هایت رها کن.

کمی شجاعت داشته با ش تا کسی شوی که می تواند تازه های بی پایان خدا را جاودانه دریافت کند.

زندگی معلم بزرگی است !

زندگی می آموزد که شتاب نکن !

زندگی می آموزد چیزهایی که می خواهی به آنها برسی، وقتی دریافتشان میکنی، می بینی آنقدر هم که فکر می کرده ای، مهم نبوده !

شاید هم اصلا مهم نبوده !

شاید موجب اندوهت نیز شده است !

زندگی می آموزد از دست دادن آنقدر هم که فکر می کنی سخت نیست !

سخته و فقط باید تحمل کنی. نمیمیری و تموم میشه و میگذره و تو میمونی و یه آدم بالغ تر، پخته تر و یه سری تجربه خوب.

شاید که بلوغ همین باشد، اینکه بدانی سهم تو از تقویم همین لحظه حال است و  اصرار به قطعیت در این زندگی حماقت محض.

سال گذشته این موقع دستاوردش مدرک مشاوره و آیلتس بود و امسال یک مدرک کانادایی .

امید و هیجان پارسال برای سفر بعد از امتحانم بود و امسال باید به فکر درآمد باشم. 

هیجان که نداره بیشتر نگرانی داره که اگه نشه احساس بی کفایتی میکنم. 

ولی هر چه بشود مهم نیست مهم اینه که من تلاشم رو کردم و بقیه تلاشم فقط باید روی زندگی در لحظه باشه.