دنیای واقعی

نوشتن وبلاگ خیلی خوبه هر بار که میخوام یه مطلب جدید بنویسم نگاه میکنم سالهای قبل در چنین روزهای چه حس و حالی رو تجربه کردم.

وقتی زمان میگذره خیلی چیزهای بدیهی یادمون میره ولی نوشتن و ثبت اونها و فرصت اینکه مرور کنی و تمرکز درسهای خیلی خوبی میتونه داشته باشه.

وقتی به جایی میرسی که به همه اصول زندگی و اعتمادت و انتخاب هات شک میکنی. وقتی فک میکنی این مسیری که اومدی با اطمینان اشتباه بوده دلت میخواد از زندگی و همه چیزش ناامید بشی برمیگردی به عقب و میبینی انگار این خاصیت زندگیه.

یه روزایی خاکستریه یه روزایی تردیده ولی هم نیست که چی پیش میاد این قانون زندگی در   دنیای   بزرگسالانه. این یک قانون و توی زندگی همه هم شاید باشه یا اگه نیست شاید خیلی عمیق به زندگی شون نگاه نکردن و اون قانون اینه که هیچ قانونی وجود نداره. رها کن و بیخیال شو.

بیخیال همه تلاشهای نافرجام. بی خیال همه آنچه خواستیم و نشد. بیخیال همه کسایی که بعد از سالها فهمیدیم اشتباه بودن و بیخیال کل این زندگی.

بگذار بشود آنچه میخواد بشود. کل این داستان به تلاش تو ربطی نداره به فکر کردن و مصلحت اندیشی ربطی نداره. زندگی یه بازیه که تو بازیگرشی. یه روزایی بهت نقش بد میدن ولی تو باید خوب بازی کنی. همین. درنهایت اگه نقش خوب بدن یا بد مهم اینه که تو بازیگر خوبی باشی و با تمام وجودت توی صحنه ها بایستی و هنرنمایی کنی.

که اگه ایستادی برنده   واقعی   هستی ولی اگه یه روزی این نقشهای منفی باعث شد کم بیاری و ناامید بشی یا انگیزت کم بشه برای اینکه بهترین خودت باشی توی اون نقش اونجاس که باختی.

امروز من همه نقشهای منفی داستان رو دارم. هیچ چیز خوب پیش نرفت و پاسخ اعتمادم نامردی بود تجربه همه اینها در 35 سالگی که سن دستاورده خیلی سخته و خیلی دردناک.

ولی دنیای بزرگسالان بهم یادداده که قرار نیست مطابق میل تو باشه همه چیز قرار تو تدبیر مقابله داشته باشی. دخترم تو دیگه بزرگ شدی و میتونه دوستان جدید پیدا کنی. میتونی عروسک های جدید بخری و زندگی ادامه داره.

راه رشد بازگشت به گذشته نیست بلکه عبور از گذشته و ساختن آیندس.

آینده ای که خیلی هم تضمینی نیست خوب باشه و مطابق ایده آلهای تو ولی یه جوری برو جلو که بدونی تهش برنده ای و بازیگر خوبی بودی. هرچند کارگردان بهت یه نقش منفی داده باشه.