ماه بیست و هفتم

این ماه شاید سخت ترین ماه بود در این 27 ماه که گذشت.

شاید هم یه روزی ازش به خوبی یادکنم.

YOU NEVER KNOW.

این ماه یه چیزای رو تجربه کردم که همیشه میترسیدم باهاشون مواجه بشم. سخت بود ولی فهمیدم این ترسی که اینهمه مدت با من بود حتی وقتی که اتفاق افتاد به بدترین شکل خودش من و نکشت و جالب تر اینکه بعد از یک هفته عادی شد و زندگی و قشنگی هاش دوباره برگشت.

نه به این معنی که فراموش میکنم و این درد هرگز وجود نداشته بلکه به این معنی که پذیرفتم و عبور کردم و میتونم همچنان زیبایی ها زندگی رو ببینم و خوشحال باشم. هنوز میتونم مثبت باشم.

اگه طوفان وجود داره یادگرفتم منتظر پایانش نباشم و ریشه هام رو قوی تر کنم.

نمي خوام بگم همه دردها فراموش مي شه، نمي خوام بگم حتما زمان كسي كه امروز دوست دارياز يادت مي بره، نمي خوام بگويم كسي كه امروز كنار توست دو سال بعد مي ره،

فقط خواستم بگم تغيير شايد نام ديگر زندگي باشه، خواستم بگم : بس كن! دست بردار از اين كه فكر كني همه چيز رو تو بايد درست كني، دست بردار از اين که فكر كني هميشه تو مدير زندگيت هستي، انقدر براي فردا، براي يك سال بعد، براي آينده با فلاني، برنامه نريز و نخواه كه همه چيز اون طوري پيش بره كه تو مي خواي، خواستم بگم خيلي چيزها دست تو نيست و این اصلا چيز بدي نيست، اينطوري مي توني با خيال راحت تري چاي ات رو كنار پنجره بنوشي و مطمئن باشي زندگي اونقدرها دست و پا چلفتي نيست، تو رو مي بره اونجايي كه بايد!

افکارت رو زیاد جدی نگیر!         

نیازی نیست تو کاری انجام بدی. زندگی پیشاپیش اتفاق افتاده. تو فقط ساکت باش، پذیرا باش.

هیچ قطعیتی وجود نداره و حتی اگه بدونی چه اتفاقی قراره بیفته و همه تلاشت رو هم بکنی نمیتونی مانع اون بشی. تنها کاری که میشه کرد زندگی در لحظه اکنونه و لذت بردن از هر آنچه زندگی امروز و اینجا در اختیارت قرار داده.

به این فکر کن قرار نیست بخاطر یه سری اتفاقات که تو نمیتونستی تغییرشون بدی بقیه زندگی مطابق رویاهات پیش نره.

هنوز کلی آرزو هست که باید خاطره بشه.