آخرین مطالب
امکانات وب
در تمامِ رابطه‌ها میتواند وسوسه‌ای برای تجربه‌ی شخصی دیگر و رابطه‌ای دیگر وجود داشته باشد.
کشف بدن و ذهنِ آدمی جدید همیشه هیجان انگیز است و گاهی وقتی هیجانِ اولیه کشفِ یک آدم تمام میشود صدای وسوسه‌ها بلندتر میشود.
وقتی میپذیریم وسوسه ی اغاز کردنِ رابطه‌ها وجود دارند و متوجه حضور آن در درونمان میشویم قدرتمندتر میشویم و بیشتر متوجه میشویم چطور به وسوسه‌ها پاسخ دهیم. پذیرشِ وجودِ بخشی در ما که مدام میخواهد ما را در رابطه‌هایمان بی قرار کند سخت است اما به ما قدرتی میدهد که بدانیم قرار نیست همیشه وسوسه هایمان را تبدیل به عمل کنیم.
در نهایت بودن در رابطه‌های صمیمیِ عمیق زمانی امکان پذیر است که انقدر بزرگسال باشیم تا بتوانیم وسوسه ها را ببینیم؛ آن ها را تبدیل به رفتار نکنیم و انقدر عاقل باشیم که بدانیم همه ناکاملند و روزی دل بدهیم به ادمی ناکامل و به او عشق بورزیم و برای تولید صمیمت تلاش کنیم.
چه ما خوشمان بیاید یا نه وسوسه‌ها، امیال و گاهی برانگیختگی بدنی رخ میدهد و قطعا این انتخابی شخصی‌ست که با وسوسه‌ها چه کنیم.
گاهی ما وسوسه‌هایمان را تبدیل به رفتار میکنیم چون در مقابل صداهای درونمان احساس ضعف و ناتوانی میکنیم.
معمولا صدای وسوسه‌ها زمانی بلندتر میشوند که رابطه‌مان با یارمان هیجان‌انگیز نیست؛ که راضی نیستیم ؛که دیگر به چشممان جذابیت گذشته را ندارد؛ که دیگر ما را به هیجان نمی‌آورد و برایمان معمولی شده است!
وسوسه شدن در دستان ما نیست. میلِ به تجربه کردنِ فردی جدید همیشه ممکن است حضور داشته باشد اما تبدیل وسوسه‌ها به رفتار قطعا در دستانِ یک فردِ بزرگسال است نه کودکی که وسوسه‌ها دلیلِ اجرای رفتارهایش هستند.
ما هیچگاه در هیچ رابطه‌ای راضی نخواهیم ماند. نارضایتی بخشی از انسان است. رابطه‌های طولانی مدت به تعهد و تولید صمیمیت احتیاج دارند. اگر بعد از شنیدنِ هر وسوسه برگردید و دوباره برای رابطه‌‌تان تلاش کنید متوجه میشوید میتوانید به نوعی دیگر هیجان را تجربه کنید. هیجانِ تلاش برای صمیمی‌تر شدن و دل دادنی دوباره به یک آدم معمولیِ تکراری.
شاید رازِ رابطه‌های صمیمانه‌ی طولانی در همین است.
آگاهی به معمولی بودنِ خودمان و یارمان و دل دادن به آن. آدم های موفق در روابط طولانی سعی میکنند نارضایتی‌هایشان را ببینند، وسوسه‌ها را بشنوند و باز هم برای تولید صمیمیت تلاش کنند.
کشف بدن و ذهنِ آدمی جدید همیشه هیجان انگیز است و گاهی وقتی هیجانِ اولیه کشفِ یک آدم تمام میشود صدای وسوسه‌ها بلندتر میشود.
وقتی میپذیریم وسوسه ی اغاز کردنِ رابطه‌ها وجود دارند و متوجه حضور آن در درونمان میشویم قدرتمندتر میشویم و بیشتر متوجه میشویم چطور به وسوسه‌ها پاسخ دهیم. پذیرشِ وجودِ بخشی در ما که مدام میخواهد ما را در رابطه‌هایمان بی قرار کند سخت است اما به ما قدرتی میدهد که بدانیم قرار نیست همیشه وسوسه هایمان را تبدیل به عمل کنیم.
در نهایت بودن در رابطه‌های صمیمیِ عمیق زمانی امکان پذیر است که انقدر بزرگسال باشیم تا بتوانیم وسوسه ها را ببینیم؛ آن ها را تبدیل به رفتار نکنیم و انقدر عاقل باشیم که بدانیم همه ناکاملند و روزی دل بدهیم به ادمی ناکامل و به او عشق بورزیم و برای تولید صمیمت تلاش کنیم.
چه ما خوشمان بیاید یا نه وسوسه‌ها، امیال و گاهی برانگیختگی بدنی رخ میدهد و قطعا این انتخابی شخصی‌ست که با وسوسه‌ها چه کنیم.
گاهی ما وسوسه‌هایمان را تبدیل به رفتار میکنیم چون در مقابل صداهای درونمان احساس ضعف و ناتوانی میکنیم.
معمولا صدای وسوسه‌ها زمانی بلندتر میشوند که رابطه‌مان با یارمان هیجان‌انگیز نیست؛ که راضی نیستیم ؛که دیگر به چشممان جذابیت گذشته را ندارد؛ که دیگر ما را به هیجان نمی‌آورد و برایمان معمولی شده است!
وسوسه شدن در دستان ما نیست. میلِ به تجربه کردنِ فردی جدید همیشه ممکن است حضور داشته باشد اما تبدیل وسوسه‌ها به رفتار قطعا در دستانِ یک فردِ بزرگسال است نه کودکی که وسوسه‌ها دلیلِ اجرای رفتارهایش هستند.
ما هیچگاه در هیچ رابطه‌ای راضی نخواهیم ماند. نارضایتی بخشی از انسان است. رابطه‌های طولانی مدت به تعهد و تولید صمیمیت احتیاج دارند. اگر بعد از شنیدنِ هر وسوسه برگردید و دوباره برای رابطه‌‌تان تلاش کنید متوجه میشوید میتوانید به نوعی دیگر هیجان را تجربه کنید. هیجانِ تلاش برای صمیمی‌تر شدن و دل دادنی دوباره به یک آدم معمولیِ تکراری.
شاید رازِ رابطه‌های صمیمانه‌ی طولانی در همین است.
آگاهی به معمولی بودنِ خودمان و یارمان و دل دادن به آن. آدم های موفق در روابط طولانی سعی میکنند نارضایتی‌هایشان را ببینند، وسوسه‌ها را بشنوند و باز هم برای تولید صمیمیت تلاش کنند.
متن#پونه_مقیمی
ما را در سایت نشخوار نکن زندگی کن دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : kooch-e-parastooha بازدید : 135