بانو

بانو از خودت دست نكش
خودت چتر باش
خودت ابر باش
خودت باران
شك نكن خدا نابغه بوده،كه تو را آفریده
بیخیال بنده هایش كه دنیای زنانه ات را نادیده گرفتند

هر وقت هم تنت سرد شد
تنهاییت را بغض نكن
آواز كن
با صدای بلند برای گرمی ی دلت بخوان

دیگر هیچ وقت تنهاییت را با گریه نشان نده
حتی وقتی تنها می خوابی.
بگذار ایندفعه لالاییت را برای خودت...

چه خوب میشد عصرانه میهمان خودت باشی
بانو یك دل سیر بخند
بخند به ریش روزگار

مهربان یك دل سیر بخواب
تا فراموش كنی درد حرفهایی كه دل كوچكت را می شكند

به جهنم برود، هر كه آرامشت را دستخوش زمختی خویش كند
به جهنم برود آنكه بلندای روحت را نمی بیند
ولی فرود و فراز تنت را خوب می شناسد

بانو 
لاك قرمز یادت نرود
خدا هر چه صورتی و قرمز و سرخابی است برای تو آفریده
كلاغ ها دیر زمانی  است پشت سر طاووس حرف می زنند
اصلا بگذار یك كلاغ چل كلاغ كنند
تو گوشواره هایت را فراموش نكنی

بانوی كامل و زیبا
تو سلیقه خاص خدایی
آنِ خلقتت خدا قلیانی چاق كرد
پا روی پایش انداخته
و روی بوم نازنین وجودت قلم عشق را چرخاند
پس تو ناب ترینی
بانو ناب ترین شعر خدایی تو
سَر انگشت بهاری
بخند از ته دل رها

و بزن قید احساسی كه نخوانَد تمنای نگاهت را...