ماه بیست و سوم

ماه بیست و سوم مهاجرت من یکی از سخت ترین و پر چالش ترین و در عین حال پردستاوردترین و بهترین ماه ها بود. امروز همچنین مصادفه با دومین سالگرد اومدن ویزای کانادا که چقدر منتظرش بودم. نمیتونم بگم زود گذشت یا راحت گذشت ولی باورنکردنی بود همه اتفاقات و غیر قابل پیش بینی.

اینکه میگن قبل از مهاجرت تحقیق کنید بپرسید فکرکنید و .... ما همه این کارها رو کرده بودیم کم و بیش ولی واقعیت زندگی اینه که هیچ چیز مخصوصا توی مهاجرت قابل پیش بینی نیست و شاید بهتر باشه دل بسپاری به فرایند زندگی و گاهی اعتماد کنی که میبردت هر جا دلش خواست. به هر جا برد بدون ساحل همون جاست.

من دو سال پیش در چنین روزهایی کلی دغدغه این رو داشتم که کار کنم یا درس بخونم تورنتو برم یا مونترال بمونم برگردم ایران یا بمونم کانادا بعد از 6 ماه. همه اینها بود خیلی تلاش کردم به نتیجه برسونم این افکار رو ولی همه چیز طور دیگه ای رقم خورد. طوری که حتی فکرش رو هم نمیکردم چه برسه که بخوام پیش بینی و برنامه ریزی کنم براش.

بعبارتی باید تلاش کرد و تا جایی که میشه با بیشترین پشتوانه شروع کرد ولی بعدش دیگه وقتی وارد جریان رودخونه شدی گاهی باید پارو نزد وا داد باید دل رو به دریا داد.

اینم بگم که همه اینها در نوشته خیلی آسونه وقتی خوشحالی و پر انرژی خیلی راحته پذیرشش ولی خدا نکنه که غصه داری باشی و سطح انرژیت پایین اومده باشه اونوقته که وقتی اینا رو میخونی به من فحش میدی میدونم این اتفاق بارها برای خودم تکرار شده ولی زندگی ثابت کرده

و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت،
غصه هم می گذرد،
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...
لحظه ها عریانند. به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز

سال سوم مهاجرت رو میخوام با یک سبک جدید زندگی کنم. سبکی کاملا متفاوت با گذشته و تا ماه بعد که میشه سالگرد دوم پیش زمینه هاش رو فراهم میکنم.

به امید خدا.